Sessizsem Kork

Her şeyi geriden izlemeye başladığım bir döneme girdim… Sessiz sedasız… Sadece bakmaya ve düşünmeye endeksledim kendimi bu günlerde… Çocukken de yapardım bunu arada… Annemin böyle zamanlarda söyledikleri geliyor zaman zaman aklıma ‘’ senin sessizliğinden korkuyorum’’ Evet anneler değil mi çocuklarını en iyi tanıyan… Doğduğu andan itibaren yanında olan ve neyi ne için yaptığını hangi hareketi arkasından ne geleceğini kestiren… Şimdi de öyleyim işte… Sessiz! Bağırdığım şeylere susuyorum son günlerde, bildiğim şeylere susuyorum, sabrımı zorlayan şeylere susuyorum, riyaya susuyorum, nankörlüğe, sadece kendi çıkarları için insanların yüzüne gülenlere susuyorum, melek kılığındaki şeytanlara, dindar kılığında ki soysuzlara, insanları kullananlara, işledikleri onca günaha, aldıkları kul hakkına rağmen kalın olan cüzdanlarının getirdiği makamın mevkiinin sevginin ardına saklananlara susuyorum! Sessizim!

Sustuklarımı Kusacak Gibiyim

Bir insanın en tehlikeli zamanlarıdır işte bildiklerine uzunca süre sustuğu zamanlar… Fırtınadan önceki sessizlik gibi aynı… Bir yağmur damlasıyla başlayacak fırtınanın öncesi gibi… En gürültülü zamanların arifesi gibi…  Sustuklarını kusacağı zamandan az öncesi gibi! Şimdi bende böyleyim işte, sanırım az kaldı sabır taşımın çatlamasına… Tufan olup esecek, şimşek olup çakacak gibiyim… Ne bileyim işte… Özetle; sustuklarımı kusacak gibiyim!

                                                                                         

Hoşçakalın, Hayattan Hoşnut Kalın…

Komşu Köyün Delisi